“Back to the beginning..”

Hier volgt het laatste blogberichtje vanuit het verre, warme , o-zo leuke Ghana.

Onze laatste week in de Bruham Clinic was triest, want met pijn in het hart hebben we ‘dag’ moeten zeggen tegen alles en iedereen. Onze laatste drie dagen hing er een ontspannen, maar trieste sfeer rond. Dit omdat iedereen besefte dat hun twee Belgische Salaminga’s de clinic weldra zouden verlaten. Op dinsdag was het de match Barcelona-Chelsea die we met zen allen in de clinic hebben gezien. Het chelseafront tegen het Barcelonafront. Echt een betere sfeer kunt ge u niet inbeelden. Daarna hebben we met onze beste vrienden ‘verloren brood’ gemaakt en dit viel bij hen heel erg in de smaak. Uiteindelijk was onze laatste werkdag aangebroken. Er was een klein afscheidsmoment met de groten baas van de clinic en de twee anciens ( de dokters). Na een woordje uitleg, kregen we een certificaat en een typisch Ghanese t-shirt die we met veel trots onmiddellijk hebben gepast. Uiteindelijk hebben we van iedereen uitgebreid afscheid genomen en zijn we erin geslaagd om te vertrekken. Zonder traantjes, maar met heel veel spijt ! Daarna zijn we huiswaarts vertrokken en naar onze Mister Mohammed gegaan. Daar stond een fotograaf ons op te wachten om nog een aantal familie-kiekjes te maken (en wij moesten natuurlijk onze net gekregen Ghanese t-shirt aandoen). Na een gezellige namiddag nog gepraat te hebben, zijn we in de namiddag (omstreeks 17.00uur) vertrokken bij ons gastgezin. Na een pijnlijk afscheid (want Savelugu is onze tweede thuis), zijn we met onze koffers op de brommer van Mister Mohammed naar de ‘Main road’ vertrokken om daar een taxi te nemen naar Tamale. Onze laatste overnachting in Tamale kon natuurlijk ook niet zonder naar de Giddipass te zijn geweest.. Want azonto-dansende mannen gaan we zeker en vast missen in het koude België. Onze bus vertrok zaterdag om 15.00 uur richting Takoradi (ongeveer 12uur rijden). Dit was wel goed want dat betekende dat het een nachtrit was en we dus konden slapen. Uiteindelijk is het deels nog een ‘nachtritje from hell’ geweest. Want een hobbeldebobbel-weg terwijl ge vanachter zit en u stoel veert bij elke bult mee…stelt u dan maar voor da ge ni veel slaapt. Omstreeks 4.00uur in de nacht zijn we aangekomen in Takoradi en moesten we nog hopeloos op zoek gaan naar een Hotel. De eerste twee hotels zaten stampvol, maar ‘derde keer goede keer’ want uiteindelijk (na 20minuten te stappen met twee loodzware koffers) had het derde hotel nog een kamer vrij. We zijn dan maar direct onder de wol gekropen om toch nog een beetje te kunnen slapen. Op zondag zijn we Takoradi gaan verkennen en naar de bank gegaan om geld te gaan afhalen voor onze rondreis. Hmmm,… het rondtrekken kon dan eindelijk beginnen ! Of toch bijna…Onze normale planning was van maandag te vertrekken met de bus richting Cape Coast. maar aangezien ons Heidi’tje ziek is geworden zijn we op maandag naar Takoradi-hospital geweest in de plaats van naar Cape Coast. Na urenlang te hebben gewacht, zijn we naar het labo gestuurd en daarna konden we nog een uur wachten op de dokter om de uitslag van de stalen te bekijken. “The Doctor is comming’, maar wat dat ze bedoelen met ‘comming’ dat weet ge hier nooit. ‘I’m comming’ kan zijn binnen 5, 10, 30 ,….minuten. Afrikaans geduld moet ge daarvoor hebben ja ! Na een lange hospital-dag zijn we richting het hotel vertrokken zodat Heidi wat kon uitzieken. Uiteindelijk moest ze per dag ongeveer 20pillen innemen, want ze kreeg voor alles wel wat (breedspectrum antibiotica, malariepillen, vitaminenpillen,…enz). Uiteindelijk na een goede nachtrust zijn we op dinsdag kunnen vertrekken richting Cape Coast : de kust van Ghana. Toen we aan onze guesthouse aankwamen, vroegen we ons al af waar we terecht waren gekomen. Het leek alsof het gebouw elke minuut kon instorten. Uiteindelijk viel de kamer beter mee dan we hadden verwacht. Na eventjes uit te rusten op bed zijn we het strand eens gaan verkennen. Jawadde, Cape Coast daar hebben we toch wel ne crush op gekregen ze. Zooooo mooi !! Een strand, met een zalig zeetje (met hele hoge golven), palmbomen,…kortom een droom om daar te verblijven. Op donderdag zijn we naar Kakum national park geweest. Dit is een soort van regenwoud, waar je op een loopbrug (20m hoog)  tussen de hoge bomen kan wandelen. De boodschap was vooral ni teveel naar beneden te kijken. En wat is het eerste dat Karen doet ? à naar beneden kijken. Ik leek wel een chicken op de loopbrug, ik kreeg zelfs kramp in mijn handen van mij zo hard vast te klampen aan de touwen. In de namiddag zijn we naar Elmina geweest. Daar hebben we Elmina Castle bezocht (langs buiten) en hebben we genoten van een dagje Elmina Beach. Op vrijdag zijn we naar Cape Coast Castle geweest, wat best wel mooi was. Een mooi uitzicht op het strand en de zee en een gids die vele verhalen te vertellen had. Aangezien vrijdag onze laatste dag/nacht Cape Coast was, konden we dit niet onopgemerkt voorbij laten gaan. We hebben er dan ook goed van geprofiteerd en zijn ’s avonds goed gaan eten en gaan feesten. Op zaterdag vertrok omstreeks 11uur onze bus richting Accra om dan de bus te nemen richting Hohoe. Hohoe is in de Volta region, wat betekend : de bergenregio. Toen we aangekomen waren in ons hotel bleek dat onze kamer al verpatst was aan andere “obruni’s” (want in het zuiden zijn we Obruni’s en niet meer Salaminga’s), waardoor we het kleinste kamertje kregen dat er was. De deur was op dropjesformaat en de kamer was miniklein. De matras was te groot voor ons bed, waardoor er nen berg en ne put tegelijkertijd in de matras gevormd was. Geen comfortabele nacht dus. Maar goed ook dat we de volgende dag een andere kamer kregen. Op zondag was er niet veel te beleven in Hohoe, maar zijn we ’s avonds wel de beste FUFU ever gaan eten bij onze windfred thuis. Die jongen hebben we leren kennen tijdens onze busrit naar Hohoe. Zijn huis of zou ik het ‘Ampofo-village’ noemen, was een klein paradijsje ! Een tuintje met voetbalgoaltjes, hutjes om in de schaduw te kunnen zitten, 2 lieve honden, appelsienenbomen, palmbomen,casavaplanten…en noem maar op. Ongelooflijk !! Na een gezellige avond zijn we richting het hotel vertrokken. Op maandag zijn we de Wli-waterfalls gaan bezoeken ( de hoogste waterval in heel West-Afrika). We waren er als eerste en hadden de waterval dan ook eventjes voor ons alleen. Men zegt dat als er veel lawaai wordt gemaakt, dat er dan meer water naar beneden valt. Er stonden dan ook een aantal mensen onder de waterval te dansen, zingen, fluiten, roepen,… in de hoop dat er meer water naar beneden zou komen. Van ver leek er niet meer water te komen, maar als je onder de waterval stond leek er meer water naar beneden te storten wanneer je lawaai maakte. En ja, het is ook het gedacht dat telt he ! Na een lange zwem-relaxdag zijn we weer naar het hotel vertrokken. Op dinsdag hebben we samen met fredje onze eigen t-shirt ontworpen. Fredje is “artiest” en kan ongelooflijk mooi schilderen, maar ook goed tekenen. Hij maakt ontwerpen die hij dan zelf op een t-shirt print (zijn merk is MicroWear). Na een t-shirt te gaan kopen en onze ontwerpen te hebben gekozen werd het tijd om onze t-shirt te drukken. Natuurlijk is het hier Ghana en gebeurde dit op de old-fashion-manier, maar het is dan ook wel self-made natuurlijk. Het proces van het printen hebben we persoonlijk mogen meemaken en was best wel interessant om eens te volgen. Daarna hebben we met onze t-shirts een kleine fotoshoot gehouden en werden we gedoopt als zijn eerste MicroWear-modellen. Op onze t-shirts zijn we zoo fier… J Woensdag zijn we weer avontuurlijk geweest en zijn we de Afadjato (afadja-mountain) gaan beklimmen. En beklimmen is het juiste woord, want het was bijna verticaal naar boven en beneden wandelen. We hadden ons verwacht aan een bergwandeling zoals Frankrijk, maar een bergwandeling in Ghana is toch totaal iets anders. Al goed hadden we onze stapschoenen 3 maanden lang meegesleurd in onze koffer voor deze ene wandeling. De afadjato is de hoogste berg in heel west-afrika en dus een hele uitdaging om de top te bereiken. We kregen een gids toegewezen die ons de top zou wijzen: een mager manneke met teensletsen aan. “Are you serious?”. En wij stonden er maar met onze ‘kloefkappers’, maar algoed ook ! Onze gids dacht waarschijnlijk “my way or the highway”, want dieje vloog echt naar boven op den berg. Wij konden ni volgen en wilde onze tijd nemen om den berg te beklimmen waardoor we zeiden dat hij maar alleen den berg op moest en we hem wel zouden zien aan den top. Uiteindelijk hadden we na veel gezwoeg den top bereikt en het uitzicht was formidabel !! Jammer genoeg waren er heel veel (GROTE) insecten op den top van den berg, waardoor we na een half uur al verplicht waren om er te vertrekken of we werden opgegeten door de beesten. Ik dacht “het naar beneden gaan, da ga wel makkelijker gaan”, maar amai.. ’t was toch ni waar. Er lagen veel losliggende en glibberige stenen waardoor ik natuurlijk op de grond ben gegaan “The afadjato kissed my ass”(Haha, da kan ni iedereen zeggen he ?). Uiteindelijk zijn we steendood weer thuis aangekomen en hebben we onze voeten even laten rusten. ’s Avonds plaatselijke Banku gegeten (want dit moesten we toch eens geproefd hebben). Omdat het onze laatste avond was in de volta region moesten we dit volta-avontuur weer gepast afsluiten en dit met home-made SANGRIA ! We hadden 2liter sangria gekocht, 3 appelsienen, 3 bananen, 1 ananas en 1 mango…hmmm,..echt zoo lekker ! Natuurlijk zijn we geen alcohol meer gewoon en hebben we maar 1 liter opgekregen. Na een kort slaapje zijn we om 2.00am moeten opstaan omdat onze bus richting Accra al om 3.45am vertrok. Gisteren zijn we dan om 11uur aangekomen in Accra en zijn we naar ons hotel gebracht geweest : Pink Hostel = back to the beginning. Ik wou dat we de tijd konden terugdraaien en nog aan dit avontuur konden beginnen. Want nu zit ik op mijn bed deze blog te schrijven en morgenavond om 23.00uur vertrekt ons vliegtuig weer naar huis. Weer naar het leventje met veel stress, time is money,…het aanpassen aan het Afrikaanse leventje was ‘easy’, maar het weer aanpassen aan het Belgische leventje zal minder eenvoudig zijn. Vandaag gaan we nog souveniers kopen en genieten van onze laatste avond/ nacht Ghana. Het gaat pijn doen om onze tweede thuis te verlaten. Maar we komen nog terug, dat weten we zeker. Binnen 36 uur zitten we op ons vliegtuig en kan ik zingen : I’m comming home, comming home. Tell the world i’m comming home. Wat zal ik blij zijn om iedereen weer terug te zien .. Maar mijn tweede thuis ZO missen !

 

“Don’t pass Ghana, let Ghana pass you”

 

En dat is wat we gedaan hebben…

 

Karen and Haren

Hier ben ik weer, met een verhaal om ‘U’ tegen te zeggen. Want er zijn weeral bijna 3 weken gepasseerd..We hebben dan ook wel meer als den tijd zonder stroom gezeten, maar nu is eindelijk alles weer in orde (alle, het meeste van den tijd toch). Onze stage gaat vlotter en vlotter. De dienst wordt ‘gerunt’ door 2 salaminga’s en als er veel werk is op OPD of doktersconsultatie gaan we daar eventjes helpen. Voorts vliegt de tijd hier voorbij en donderdag vertrekken we al op onze rondreis. Ondertussen is het regenseizoen ook begonnen en dat merken we want.. meer muggen en grote insecten. Niets voor mij en zeker niets voor Heidi 🙂 Of zou ik zeggen : niets voor Karen and Haren (want zo noemen de kinderen van de buurt ons hier : aangezien ze Heidi haar naam ni kunnen uitspreken maken ze maar een samenraapsel van onze namen). 🙂

Op vrijdag 5april zijn we naar de ‘Azonto-competition’ gaan zien in de ‘Picorna Gardens’. Ongelooflijk,…wat een moves !! Je moet maar eens op youtube : ‘azonto’ intypen, echt.. SUPER !! Na een avond genoten te hebben van de wedstrijd zijn we in Jabar zijn appartement (appartement = slaapkamer) blijven slapen aangezien we de volgende dag naar de Kintampo-waterfalls gingen. Om 7.00uur ging onze wekker af om ons klaar te maken om een dagje te gaan zwemmen onder de zalige waterval. Na een lange rit van 4uur in een trotro (terwijl je opgepropt zit, u poep begint te slapen, ma ge kunt u niet verzetten want er is geen plaats) waren we blij dat we konden uitstappen. Eens we binnen waren in het domein, kwam de Azontomuziek op ons af. Azonto, .. het is hier echt nen hype. En ik en Heidi zijn er zot van !! Je kan uren blijven kijken naar mensen die goed azonto kunnen dansen. Nadat we een gids hadden toegewezen gekregen zijn we vertrokken via het wandelpad naar de watervallen. De eerste twee watervallen kon je zien, maar daar kon je niet in zwemmen. In de laatste wel…en dat was zalig !! Heidi en ik hebben onmiddellijk onze bikini aangetrokken om te kunnen gaan zwemmen. Het water was zalig koud ! hmm .. Jammer genoeg was het water niet diep genoeg om te zwemmen, maar het plonsen was ook echt super ! Ze hebben ons zelfs geholpen om door de waterval heen te klimmen, zodat we erachter zaten. Zelf hebben we ook af de stenen ‘geroetsjt’, plons in het water. We waren wel een beetje een attractie, want er wilden heel veel mensen met ons op de foto. Na een hele leuke dag van de waterval genoten te hebben zijn we huiswaarts gereden. Op de weg naar huis begon het ineens te onweren, waardoor de terugrit nog langer duurde dan de heenrit, omdat we traag moesten rijden. De ramen moesten toe (omdat het binnen regende), waardoor het er nog is pokke-warm werd ook .. Weeral een ritje van hel. Onze chauffeur reed eigenlijk ook vrij gevaarlijk. Ik dacht zelfs : ‘Als ik sterf in Ghana, dan ist in dezen auto’,.. ma blijkbaar heb ik het toch overleeft :). Uiteindelijk zijn we tegen 22.00uur weer aangekomen in Savelugu. Zondag zijn we dan opgestaan om ’s morgens naar de kerk te gaan (de mensen denken hier immers dat wij goede christenen zijn,.. we moeten de schijn dus hoog houden). Na een (vrij) interessante paasmis zijn we dan richting het zwembad (VRA) vertrokken. Elke zondag gaan we daar zwemmen met een paar van de clinic voor een beetje af te koelen. Deze zondag was extra speciaal, omdat we samen hebben kunnen genieten van ne Flair. De mensen hier vinden dat ook heel fascinerend, want zo’n boekskes da vindt ge hier bijna niet. Aangezien we maandag verlof hadden, zijn we na het zwembad samen iets gaan eten en hebben we een filmpje gezien bij iemand van de Clinic thuis. Maandag was het paas-picknick, maar dat is iets anders uitgedraaid dan verwacht. Heidi en ik verwachtte een pick-nick zoals in België, maar eigenlijk zijn we zelfs niet op de pick-nick geraakt. De bedoeling was om ’s morgens naar een vriendschappelijk voetbalwedstrijd te gaan zien, maar die was dan uiteindelijk pas begonnen om 15.00uur (African time hé..). Uiteindelijk was het voor ons dan nog te laat om naar de pick-nick te gaan, maar hebben we een gezellig avondje thuis gezeten bij ons gastgezin. Dinsdag begon het werk weer. En na onze ‘o-zo-zware-werkdag’ zijn we samen naar de lokale markt gegaan. Eigenlijk groot en best wel gezellig. Het enigste mindere aan de markt is dat ze het vlees van de dieren nog plaatselijk gaan verhakken, waardoor het op sommige plaatsen ne stink- en smeerboel is. Uiteindelijk na niets gekocht te hebben zijn we weer naar huis gekeerd. De week was weer voor we het goed en wel besefte voorbij en het weekend kon weer beginnen. Vrijdag zijn we naar Tamale gegaan om nog eens te genieten van een PARTYYYY !! Na lang gedanst te hebben kregen ik en Heidi nen ‘boefkick’, waardoor we int midden van de nacht een portie fried rice and chicken zijn gaan eten. Toen de Giddipass gesloten was, waren we nog niet moe en hebben we buiten nog genoten van het coole weertje om daarna in een kamer met airco in slaap te vallen. Wat waren we zo blij met een kamer met airco,..eindelijk gingen we nog eens een coole nacht tegemoet. Maar aangezien we al aan het Ghaneese weertje gewoon zijn, was de nacht iets te cool voor ons. In het midden van de nacht heeft Heidi me wakker gemaakt om te vragen of de airco niet eventjes af mocht. Beiden lagen we met kippenvel in ons bed. Ik zei nog tegen Heidi : ‘Ma alle Heidi, wij betalen extra voor dien airco’. Haha. We hebben hem dan maar even afgezet en ’s morgens weer in gang gezet. En weeral té typisch : Door de koude nacht werd Karen wakker met een verkoudheid. Na een heerlijke douche met lopend water te hebben genomen zijn we richting huis vertrokken om onzen handwas te gaan doen. Toen we thuis kwamen en eenmaal aan onzen berg was waren begonnen, kregen we hulp van twee vrienden. Na eerst 10minuten gelachen te hebben met onze ‘waskunsten’ hebben ze dan maar besloten om ons een handje te helpen. En ik moet zeggen : mijne was heeft hier nog nooit zo proper gezien. Na nen helen middag de was te hebben gedaan, waren we ’s avonds doodop. ’s Avonds vroeg in ons bed gekropen en zondag weer gaan zwemmen in de VRA. Deze week is onze werkweek ook weeral voorbij gevlogen. Er rest ons nog maar 3 dagen in onze Bruham Clinic en we weten nu al dat het pijn gaat doen om er weg te gaan. We werken er zo graag samen met de mensen, amuseren ons zo hard en leren tegelijkertijd toch nog iets bij. Dit weekend moeten we aan ons eindwerk werken, maar gaan we toch ook van ons laatste weekend genieten. Zaterdag gaan we nog eens genieten van frietjes (want dat is ondertussen al weer 3 weken geleden) en dan ist ook club-avond. Dan gaan we tot in de vroege uurtjes genieten van onze laatste zaterdag in Savelugu. En zondag genieten van onze laatste dag VRA. Maandag gaan we voor een aantal mensen van de clinic ‘verloren brood’ maken.. Hmm.. zalig !!

African time goes tooo fast !

WAUW, wat gaat de Afrikaanse tijd hier zo snel, de dagen vliegen. In het begin kon ik de Afrikaanse tijd niet gewoon worden, maar nu is het een deel van mij geworden : niets moet, alles mag. In de clinic gaat dan ook alles op zijn gemak. Of de verpleegkundigen nu om 8, 9 of zelfs 10 uur aankomen, het maakt niets uit. Niemand die er iets van zal zeggen want iedereen is te laat. Behalve de twee Salaminga’s… die staan er altijd optijd ! Maar, dat betekend : meer werk voor ons. Elke ochtend komen we aan, ruimen we de verpleegruimte op (want die van de nacht laat altijd een rommelboeltje achter) en wachten we de dokter op om op ronde te gaan. Na de doktersronde komen de patiënten die ontslagen mogen worden. Daarbij verwijderen we het infuus, leggen we in gebarentaal uit hoe vaak ze hun medicatie moeten nemen en wensen hen nog veel succes. Dan komen de patiënten waarbij de behandeling wordt verder gezet. Na het kattengeschrift van de dokters te hebben ontcijfert kunnen we de patiënten hun medicatie geven en weer naar hun kamer laten gaan. Tegen dan is het 9.30uur en komen de verpleegkundigen meestal aan. Sinds maandag staan we niet meer op onze verpleegafdeling, maar werken we op de andere diensten van de clinic. We hebben vooral meegedraait in OPD (waar de mensen worden opgenomen). Daar moeten we parameters nemen van al de patiënten die op doktersconsultatie mogen. Ook hebben we doktersconsultaties mogen meedoen, wat eigenlijk wel leuk was voor een keertje. De patiënten komen binnen, leggen hun symptomen uit, de dokter kijkt eens in hun oog, luistert naar de longen, voelt aan de spanning van de huid en stelt dan een diagnose. Ik heb zelfs één keer de diagnose ‘fatigue’ moeten neerschrijven, omdat de dokter niet echt wist wat er mis was met de patiënt. De dokters zullen het hier vaak wel bij het rechte eind hebben, maar soms is het toch maar met de natte vinger. Voorts gaan we misschien morgen nog het labo doen, maar aangezien daar niet veel test worden uitgevoerd, zullen we daar maar enkele uren staan. We kijken er weer naar uit om volgende week op onze verpleegafdeling te staan, want we missen het verpleegster zijn wel! Voor de rest zijn onze weekends ook altijd super ! Afgelopen weekend zijn we naar ‘Mole National Park’ geweest. Vrijdagavond zijn we na een 4uur lange busrit op een ‘hobbeldebobbelweg’ gearriveerd in het hotel. Aangezien we uitgeput waren van de busrit zijn we dan ook rechtstreeks gaan slapen. Zaterdag ging onze wekker af om 6.00uur omdat we een footsafari gingen doen ’s morgens. Met onze slaperige ogen zijn we dan toch op tijd op onze walking-safari geraakt. In het begin was er niet veel te zien buiten aapjes en zwijnen. Uiteindelijk zijn we bij de olifanten terecht gekomen. Een kudde van 8 olifanten, op 5 meter afstand !! Zo mooi, na een tijdje naar hen gekeken te hebben zijn we verder gewandeld. Bij een mooi meertje zijn we eventjes op een bankje blijven zitten. Genieten van het zonnetje, de rust en het uitzicht. De krokodillen hebben we zien zwemmen in het water, maar jammer genoeg kwamen ze er niet uit. Dan zijn we verder gewandeld en kwamen er twee antilopen, die aan het vechten waren, op ons afgelopen. Zo dicht !! Voor de rest zijn we nog langs een ander waterpoeltje gewandeld waar de olifanten waren aan het baden. Zo schattig !! En de kleinste int midden ter bescherming. Uiteindelijk zijn we terug naar het hotel gewandeld en waren ik en Heidi blij terug te zijn : nog een paar stappen verder en we hadden tegen de korst gegaan. Na een klein dutje hebben we onze bikini aangetrokken en zijn we in het zwembad gesprongen. Wat een verrassing : het zwembad zag niet zwart van de Ghanezen, maar wit van de Salaminga’s J . Om 14.30uur hebben we ons klaargemaakt om op jeepsafari te gaan met andere mensen die we hadden leren kennen. Om half 4 moest de jeep vertrekken, maar door de regen zijn we later vertrokken. Typisch toch ? willen Heidi en ik op safari gaan, begint het te regenen. De jeepsafari ging 2 uur duren, waarbij we het eerste uur binnen zaten en het tweede uur op het dak van de jeep mochten zitten. Stiekem hoopte we dat de regen zou stoppen, zodat we droog bleven op het dak, maar de natuur had het anders gepland. Je kan het niet geloven, maar op het dak van de jeep zaten we met kippenvel : voor de eerste maal in Ghana kippenvel !! Haha.. J Veel antilopen en andere herten gezien, schildpadden en aapjes. Jammer genoeg heeft Ghana geen dieren die je in een andere safari wel zou tegen komen, maar de jeepsafari op zich was al leuk. Uiteindelijk na een uur op het dak gezeten te hebben, zijn we ‘zeiknat’ van het dak geklauterd om naar de kamer te gaan, onze kleren uit te trekken en ons klaar te maken voor het avondeten. Na een gezellige avond afscheid te hebben genomen van de andere vrijwilligers (aangezien zij de volgende morgen vertrokken) zijn we gaan slapen. We hadden besloten om zondag uit te slapen, maar om 8.00uur waren we al wakker : tot zover het uitslapen. Van zondag hebben we een lui-lekker-dagje gemaakt aan het zwembad. Vanuit het zwembad had je een prachtig zicht over het park, waardoor je al de dieren kon zien rondlopen en de olifanten kon zien baden in het water. De apen kwamen zelfs tot aan het zwembag. Maandag zijn we om 3.00uur moeten opstaan, omdat de bus om 4.00uur vertrok richting Tamale. Weeral weinig geslapen.. Daar hebben we wat winkeltjes gedaan om uiteindelijk geen souvenirs gekocht te hebben :p. Toen we ’s middags thuis waren, waren we blij dat we op ons bed konden ploffen. En dinsdag begon onze werk-week weer. Dit weekend gaan we met Jabar van de clinic naar de Kintampo-waterfalls. Daar gaan we zwemmen onder de koude waterval, hmm zalig ! Maandag is het paaspicknick met de clinic, dat belooft weer leuk te worden. HMM,.. ik heb het al gezegd : African time gaat nu voor ons veel te snel ! want dit avontuur gaat veel te snel voorbij zijn !! Daarom, genieten we elke seconde,…

 

Hakuna matata – Heb geen zorgen!

Vandaag is het dinsdag, malariapil-slik-dag voor Karen. En tot nu toe hebben de pillen al hun werk gedaan, want ik heb nog steeds geen malaria al heb ik wel al vele muggenbeten gehad. Lang leve de pillen, het vliegennet, de muskietenspray,…en al die muggen die mij prikken en toch geen malaria hebben J. Hoe langer we hier zijn, hoe sneller de dagen voorbij vliegen!! We zijn hier ondertussen al een maand en het lijkt of ik ben nog maar 2 weken weg. Natuurlijk mis ik iedereen wel (de één al wat meer als de andere), toch beleven we hier zoveel dingen dat ik er niet bij kan stilstaan. Het leventje is hier zo relax, dat je geen zorgen kan hebben. En dat ga ik zooooo hard missen !!! Onze leefwijze is hier : Hakuna matata. En daar gaan we zoveel mogelijk van genieten !! Ondertussen is er al weer een week gepasseerd en is er weer vanalles gebeurd. Op stage is alles in orde : de verpleegkundigen zijn nog steeds altijd super en het begint stilletjes aan te komen dat ik en Heidi samen het ziekenhuis kunnen ‘runnen’. We kunnen patiënten zelfstandig opnemen (infuus prikken bij jong en oud, medicatie berekenen/optrekken en toedienen, de patiënten registreren, een kamer geven,…) en ook opvolgen. Conclusie we zijn volwaardige Ghanese verpleegkundigen die hun werk meer dan goed doen. Het leuke is ook dat we de verpleegkundigen onrechtstreeks dingen bijleren. Zo hebben we geleerd dat ze op hun spuiten moeten schrijven welke medicatie+concentratie er in de spuit zit, zodat er geen vergissingen kunnen gebeuren. Ondanks dat ik donderdagavond een snotvalling kreeg en het weekend er niet zo rooskleurig uitzag, hebben we dit weekend een super leuk, vermoeiend, weinig geslapen weekend achter de rug. Ik wou niet nog eens thuis zitten, dus heb ik mijn valling genegeerd en me ontzettend hard geamuseerd. Vrijdagavond zijn we vertrokken richting Tamale om nog eens naar de Giddipass te gaan. Toen we onze twee heerlijke fanta’s hadden opgedronken, stonden we op de weg te wachten om een taxi te nemen. Uiteindelijk hebben we de beste rit van ons hele verblijf beleeft : een andere hostfather had ons zien staan en heeft ons met zijn auto (MET AIRCO) opgepikt en afgezet voor het restaurant waar we gingen eten. Daar heb ik een hamburger gegeten met hele lekkere frietjes en mayonaise. Uiteindelijk zijn we tegen 22.00uur vertrokken richting Giddipass. Daar hadden we afgesproken met Aziz van de clinic, hij ging ons immers Azonto leren. Na een avond vol azonto-moves zijn we dan om 24.00uur achterop Aziz zijn brommer gesprongen om naar huis te rijden. Zaterdag moesten we er al weer om 7 uur uit, waardoor onze nacht heel kort was. Samen met Mr. Mohammed zijn we met de kano gaan varen op een meer hier 40minuutjes vandaan. Zo ontspannend, eventjes dobberen op het water en genieten van de stilte. Na het bootje-varen zijn we met de brommer vertrokken richting het geboorte-dorpje van Mr. Mohammed. Hij had ons voorbereid op een typisch afrikaans dorpje van in de boekskes. Maar toen we eraan kwamen, konden we onze ogen niet geloven. We konden onszelf gelukkig prijzen dat wij in Savelugu terecht waren gekomen, want dit was echt.. ongelooflijk. Er waren geen huizen te bespeuren, want iedereen woonde in hutten. Een hoofdweg was er niet en auto’s reden er ook niet rond. Er was een openbare toilet, waar je liever niet als wel op ging. De weg naar de toilet was al niet aangenaam (omdat er sporen lagen van menselijke uitwerpselen), maar de toilet zelf was een ramp. Het was een kot met aan de muur een gat in waar je moest gaan boven hangen. Het leek erop dat de vrouwen het gat niet gezien hadden, omdat er overal uitwerpselen en plassen rond en niet in het gat lagen. Een plaats die je maar beter kan vermijden..Ik had dan maar besloten om mijn boodschap in te houden en thuis te gaan. Na een lange dag waren we blij dat we thuis waren aangekomen. ’s Avonds hebben we ‘fufu’ gegeten. Dit is platgestampte Yam en smaakt heel erg naar patattenpuree, heel lekker eigenlijk. Natuurlijk is het minder aangenaam om uit één  bord te eten met drie mensen. Heidi en ik respecteren elkaars kant van het bord, maar onze Mr. Mohammed heeft er geen erg in om met zijn handen langs jou kant van het bord te graaien..Na een lange dag waren we te moe om weer naar Tamale te gaan, maar uiteindelijk hebben we toch besloten om te gaan: het was weekend en we moesten er maar van profiteren. Omdat we deze keer eens naar een echte nachtclub gingen, hadden we een kamer gereserveerd op hotel zodat we zondag konden uitslapen. In de ‘royal night club’ hebben we andere Salaminga’s leren kennen, zij waren hier al 1,5 jaar en waren een ziekenhuis aan het bouwen. Na een lange, leuke, dansrijke nacht zijn we in bed gekropen omstreeks 04.30uur (omdat ons hotel naast de club lag, had het geen zin om vroeger naar huis te gaan want dan hadden we in ons bed nog mee liggen trillen op de muziek). Op zondag wilden we graag uitslapen, maar dit is echter niet gelukt. Ik werd wakker om 9.00uur (wegens mijn immuun zijn voor uitslapen) en heb dan maar genoten van een ECHTE douche en heb daarna nog even in bed liggen soezen. Omstreeks 12.00uur moesten we het hotel verlaten en zijn we vertrokken richting het zwembad. Eerst zijn we nog langs de supermarkt gegaan om ons een ontbijtje te kopen. En dit was tot hiertoe het beste ontbijt dat we hier al hebben gehad : cornflakes met echte MELK !! Hmm… zo lekker, ik had al een maand geen melk gedronken, waardoor zo’n glaasje hemels smaakt. Samen hadden ik en Heidi een kommetje gekocht en Baby-lepeltjes om onze cornflakes te verorberen op straat. Nadat we ons buikje vol hadden gegeten en ieders een halve liter melk had opgedronken zijn we verder gegaan naar het zwembad. Daar zijn we dan gebleven tot 17.00uur. Daarna zijn we in SWAD (fast food restaurant) gaan eten. We hadden beiden noodles besteld, waar heel veel groenten in zaten. Wat missen we de groentjes van België zo hard. Na een goede maaltijd, hebben we ons leuke weekendje afgesloten met een grote fles Fanta Lemon. Ja, de zoete dingen missen we toch heel erg. Dit weekend staat ‘Mole-park’ op het schema. Ik kijk er al zo hard naar uit, dat ik haast niet kan wachten!!

Vele zonnige groetjes !!

Giddipass Tamale

Vrijdagavond… WEEKEND !! Eindelijk,.. maar nu begon Heidi haar wat ziekjes te voelen. Typisch toch? Voelen we ons heel de week kiplekker en wanneer het weekend begint (dat we altijd volplannen), voelen we ons slapjes. Na eerst uit te rusten van een dag stage en korte nachten, hebben we uiteindelijk besloten om toch naar Tamale te gaan. Toen we in ons hotel arriveerden, voelden we ons weer eventjes prinsesjes van Ghana : een goed bed, een echte zetel en een echte badkamer (wel zonder licht, maar toch). Het beste van alles was nog dat er een echte douche was in de kamer, zo hemels!! Douchen moesten we met ons GSM-lichtje, maar ooh..zo zalig om eens niet met een potje het water over je heen te moeten speltsjen. Na een goede (lange) douche te hebben genomen in een donkere badkamer hebben we ons opgemaakt om te gaan eten en naar de club te gaan. Omdat we beiden geen handtas hadden om ons geld en gsm in te steken, hebben we net zoals 2 tieners onze waardevolle spullen in onze decolleté gestoken. Om 20.00uur hadden we met David ( de andere vrijwilliger) afgesproken in Sparkleys. Daar hebben we genoten van een lekker bordje frietjes en meerdere cola’s. Na het eten zijn we rechtstreeks naar de club vertrokken. Ik was zo benieuwd, want we hadden er al veel van gehoord. Toen we bij de club (Giddipass genaamd) aankwamen, begon het dansritme in mij wakker te worden. Het was een gezellige soort van dansbar op het dak, waar heel veel mensen dicht bij elkaar stonden. Toen we nog een tafeltje hadden gevonden voor ons allen hebben we ons geplaceerd om de mensen te kunnen observeren. Waar we zo van schrokken was dat er zoveel jongens dansten en zoveel meisjes op hun stoel zaten. Het leek precies de omgekeerde wereld t.o.v. België. De jongens die vloeiende bewegingen maakten met hun armen, heupen,… en de meisjes die op de stoelen naar de jongens zaten te kijken. Zo grappig !  In de clinic had het personeel ons al geïnformeerd over de dansstijl van de Ghanese jongeren : The Azonto-dans. Azonto is een dans waarmee de jongens (en de minderheid van de meisjes) je iets duidelijk willen maken : of ze hebben honger, ze willen met je trouwen…enzovoort, elke beweging heeft een andere betekenis. Na een tijdje lang naar een aantal  jongens hun dansmoves te hebben gekeken heb ik eruit kunnen opmaken dat er 1 jongen graag boeken leest, dat de andere in het leger zit, nog een andere een mooi meisje had gezien,…enz. Zelf heb ik niet gedanst, aangezien Heidi haar niet zo kiplekker voelde en ik niet als enigste Salaminga op de dansvloer wou staan. Toen we naar huis gingen, stond de dansvloer stampvol dat we ons al dansend naar de trap moesten begeven. Zelfs maar voor die 5 minuten zijn we genoeg gebodycheckt geweest voor ons hele leven( knappe salaminga’s zullen ze denk ik niet veel zien en/of kunnen aanraken in de clubs). Toen we thuis waren, waren we zo blij om op bed te liggen. Na een lange nacht zonder al te veel te slapen, hebben we besloten om terug naar Savelugu te keren (naar de Bruham clinic) omdat Heidi haar steeds slechter begon te voelen. Aangezien we zeker wilde zijn of ze geen malaria had, is ze maar op doktersconsultatie gegaan.Na een bloedname en onderzoek, waren de resultaten negatief : geen malaria en niet zwanger. Wat een opluchting! Van zaterdag hebben we dan maar een rustdag gemaakt. Op zondag zijn we om 11.00uur vertrokken met de trotro richting het zwembad. Omdat de trotro ons gewoon aan het trotro-station had afgezet en niet aan het zwembad hebben we Jabar (een verpleger van de clinic) moeten bellen om de weg te vragen. Hij zei dat we moesten blijven waar we stonden en na een half uur arriveerde hij aan het trotro-station met zijn vriend vergezeld door 2 scooters. Nadat we allebei achterop de scooter geklautert waren, zijn we vertrokken richting de VRA-swimmingpool. Daar hebben we gezwommen tot 17.00uur. Naarmate de dag vorderde kwamen er meer en meer mensen. Tegen 15.00uur zat het zwembad werkelijk vol! Het leek net een dierentuin vol losgelopen apen, die over/naast/op/.. elkaar sprongen, dit omdat er zo weinig plaats was. Omdat Salaminga’s voor de plaatselijke bevolking fascinerend zijn willen ze je steeds aanraken of tegen je aan zwemmen. Dus als je in het ondiepe water aan het zwemmen was, werd je wel om de 5 minuten ‘gebody-toucht’. Het diepe water was voor ons dan ook een veilige zone, omdat de meeste Ghanezen niet kunnen zwemmen en ze ons dus niet volgden tot in het diep. Als ze dit toch deden leken sommige van hen wel verdrinkende honden, waardoor ze verplicht waren om weer naar het ondiep af te drijven. Blijven drijven op het water kunnen ze hier ook niet.. Wauw ! Hoeveel keer ze het ook probeerden, het lukte hen niet..Uiteindelijk zijn we om 17.00uur weer achterop op de scooters vertrokken richting huis. Daar zijn we na een lekkere maaltijd recht naar bed gegaan. Zelfvoldaan lagen we in ons bed na te genieten van onze eerste echte dag uit. No way dat we nog willen ziek worden in een volgepropt weekend…

Gastro-enteritis in de Bruham clinic

Wat een leuk weekendje in Tamale moest worden is uitgedraaid in een ziekenhuisopname in onze eigenste Bruham clinic. Donderdag begon ik last te krijgen van mijn maag, maar toen ik vrijdag naar de stage ging, was de pijn niet te houden. De verpleegkundigen hadden aangeraden om bij de dokter op consultatie te gaan. Na mijn symptomen aan de dokter te hebben uitgelegd (in Engels en gebarentaal), werd ik doorverwezen naar het labo. Daar heb ik bloed laten nemen (via een vingerprik met een gewone naald) en hebben ze mijn bloed getest op malaria en zwangerschap J. Toen mijn uitslag bekend was en beide resultaten negatief waren (wat was ik opgelucht, want zwanger zijn ? Haha, dat dacht ik niet), mocht ik bij de andere dokter langsgaan. Daar heb ik weer met handen en voeten mijn symptomen moeten uitleggen. Uiteindelijke diagnose : gastro-enteritis. Ik maar hopen dat ik niet in het ziekenhuis moest blijven, want we gingen ZWEMMEN dit weekend… We keken er al zo lang naar uit. Maar de dokter dacht hier anders over. Ik kreeg onmiddellijk een infuus ( dat niet echt volgens de steriliteitsregels werd geplaatst) en mijn antibiotica werd erdoor gejaagd. Het ene flesje na het andere kwam men aanhangen. Natuurlijk was ik na 2 flesjes antibiotica (die er op een kwartier in waren) zo misselijk als een krab. Van mijn fanta heb ik dan ook dubbel zoveel plezier gehad, al was de eerste keer wel beter dan de tweede J. Omdat ik zelf werk in de Bruham clinic kreeg ik mijn eigen kamer en moest ik  niet op de ‘female ward’ verblijven ( wat een opluchting, want bij 4 andere vrouwen slapen die mij niet verstaan,…). Heidi is heel de dag mijn privé-verpleegster geweest en ik was echt heel blij dat ik haar had. Toen ik dan ’s avonds alleen achterbleef in de clinic, voelde ik me heel alleen. De verpleegkundige van de late is maar 1x langsgeweest en achter mijn medicatie moest ik zelf gaan vragen. Ik was blij dat Heidi mijn laptop had meegenomen, zodat ik met mijn familie kon skypen. Wat een opluchting dat ik eventjes niet alleen was. MAAR DAN,….Karen moest (weeral) naar de wc. Aangezien een patiëntenkamer geen eigen wc heeft, maken alle patiënten gebruik van een openbare toilet die buiten gelegen is. Deze wc is een gat in een verhoog, zonder wc-bril. Gedurende de dag is dit niet zo erg, aangezien je dan nog iets kan zien en omdat je je dan kan vasthouden aan de muur (want NO WAY dat ik mij ‘salaminga-achterste’ daarop zet). Maar voor ’s avonds was er zelfs geen licht om mij te begeleiden. Ik heb aan de nachtverpleegkundige een zaklamp moeten vragen, omdat ik anders niet OP maar IN de wc zou zitten. Toen ik de deur opendeed en met mijn zaklamp in het ‘kamertje’ scheen, kon ik mijn ogen niet geloven : een invassie van giga-kakkerlakken. Kakkerlakken op de vloer, op de bril, naast de bril, in de wc,…enz. Hier kon ik echt niet op mijn gemak naar de wc gaan!! Dus heb ik maar besloten om mijn gevoeg te doen achter het hoekje op de grond…De verpleger vroeg of ik de wc gevonden had en ik maar knikken. Haha, ik kon toch niet vertellen dat ik gewoon op de grond ben geweest? Uiteindelijk heb ik besloten om mijn eigen potje te vragen, dat ik kon gebruiken als toilet. Niet aangenaam, maar beter dan die vieze wc. Telkens ik nu naar de wc moet, denk ik nog steeds aan die kakkerlakken in de pot, maar daar heb ik me moeten overzetten. Na een lange nacht, mocht ik zaterdag het ziekenhuis verlaten met medicatie die ik zelfs nu nog moet slikken. Zaterdag en zondag werd dan maar een rustweekend. Op zondag ben ik zelfs met Heidi naar de kerk geweest. We dachten dat dit interessant ging zijn, maar dit was echter niet zo. Veel gepreek over abortus, over relaties, de 10 geboden,…enz. en maar weinig gedans en gezang zoals we gehoopt hadden. Maandag begon het werk alweer. En vandaag is het donderdag. De dagen gaan hier niet allemaal even vlot, maar we kunnen nu wel beter onze plan al trekken. Hopelijk kunnen we binnen een aantal weken onze ‘ward’ runnen met zen tweetjes. Gisteren zijn we naar Tamale gegaan met Ina (een vrijwilligster die we in Accra hebben leren kennen). Daar hebben we genoten van lekkere cola en een afschuwelijk vieze lasagne. Dat ze dit lasagne kunnen noemen, snap ik niet… Het was een potje met HEEL VEEL ajuin (wetende dat dat op mijn darmen werkt), schelletjes tomaten, en gegratineerde kaas. Wat een teleurstelling,…Maar volgende keer gaan we een ijsje met fruit proberen,hmm.. Dit weekend gaan we zoals vorig weekend gepland naar Tamale met David om een weekendje te genieten van het goedkope Ghanese zwembad, EINDELIJK!! Hopelijk wordt ik dit weekend (liever geen enkel weekend) niet meer ziek. Vele zonnige, groene groetjes,… Karen Alhassan-Peeters.

Salaminga buy toffee

Het is al weer eventjes geleden…Daarom weer een overzicht van wat er is gebeurd.

Vrijdagochtend zijn we om 5.00uur opgestaan, om met de bus naar het Noorden te vertrekken. De busrit die 14 uur duurde, was heel vermoeiend! Geen deftige pauze, plassen moest je in de bossen en dan moest je je haasten of de bus vertrok zonder jou. Tijdens de busrit heb ik meerdere malen geprobeerd om een dutje te doen, maar de buschauffeur liet dit niet toe (hij toeterde namelijk om de 5 minuten). Uiteindelijk zijn we dan om 22.00uur aangekomen in Tamale. Eerste indruk : HITTEGOLF! Daar werden we opgewacht door iemand van SYTO die ons naar het Picorna-hotel bracht. Na zo’n lange dag hadden we zin om eens goed (uit) te slapen, maar dit was niet mogelijk. Over het hotel was een discotheek die tot een kot in de nacht veel lawaai veroorzaakte. Ook moesten we er weer om 7.00uur uit, waardoor uitslapen niet mogelijk was. Zaterdag zijn we rond 11.00uur aangekomen bij ons gastgezin (Familie Alhassan). Zo’n lieve mensen!! De Familie bestaat uit 6 kinderen : alhassan 6jaar, Faïza 6 jaar, Fishie 6 jaar, Neena 6 jaar, Abubakari 3 jaar en Basit 2 jaar ; 2 vrouwen : Rahma : 34 jaar, Nimatu 34 jaar ;  , 1 man : Mohammed 37jaar en 1 bomma : Fuseina 74 jaar. De kinderen en al de buurjongens en –meisjes kwamen op ons afgelopen om ons te verwelkomen. Al snel had ik meer dan 4 kinderen aan mijn benen hangen. Daarna kregen we een rondleiding in ons compound house : een huis met allemaal aparte kleine kamertjes met in het midden een ‘binnenkoertje’. Heidi en ik slapen samen in een kleine, gezellige, maar heel rommelige kamer. Het leven is hier very very basic : WC met emmer doorspoelen, af en toe valt de elektriciteit wel eens weg, een bucketdouche (waarbij gebruik gemaakt wordt van een klein schaaltje, om geen water te verspillen), eten uit 1 pot (soms met handen),koken op een kolenvuurtje..enz. Na ons muskietennet te hangen hebben we kennis gemaakt met de twee vrouwen des huizes en hebben we met de kinderen gespeeld. Na een heel relaxte dag zijn we naar bed gegaan. Van 4.00-5.00 begint de moskee in Savelugu geluid te produceren, waar je wel eens van wakker kan worden. Zondag zijn we thuis gebleven bij het gezin om verder kennis te maken. Elke avond gaan we naar de lokale supermarkt om drinkwater te kopen. Op de weg heen en terug, worden we telkens achtervolgt door kleine kinderen die roepen : Salaminga buy toffe ( Witte, koop ons snoep), waarop wij telkens zeggen : Salaminga no toffee, Salaminga no money,…Als we dan soms in de winkel aankomen, hebben we zo’n zin in Cola, dat we dan een flesje delen. Die eerste slok is zo hemels ! Je kan het niet geloven. Maandag was onze eerste stagedag in de BRUHAM CLINIC in Savelugu. We werden om 8.00 ’s morgens door Meneer Mohammed afgezet in ons ‘ziekenhuisje’ (letterlijk!). Het heeft een capaciteit van 20 bedden, wat niet zoveel is in vergelijking met België. Je hebt de out-patiëntsdepartement, waar mensen op consultatie gaan bij de dokter. Die stelt de diagnose en beslist of patiënten moeten opgenomen worden of niet. Wanneer patiënten worden opgenomen (meestal t.g.v (severe) malaria,dysenterie, gastro-enteritis,…) komen ze bij ons terecht. Dan moeten wij een infuus prikken, de medicatie geven en hen naar de kamer brengen. Onze eerste dag hebben we voornamelijk IM- en IV-medicatie mogen toedienen en patiëntendossiers mogen beheren. Doorgaans is er in het ziekenhuis niet altijd veel werk, maar de verpleegkundigen zijn gewoonweg super! Na het werk zijn we naar Tamale gegaan, waar we voor de eerste maal een ijsje hebben gegeten, hmmm…ik droom er nu nog van J Dinsdag was independence-day : dagje verlof voor ons! We zijn samen met de familie naar de ‘March’ gaan kijken en daarna heb ik voor de eerste maal in heel mijn leven handwas gedaan. Na urenlang zwoegen zijn we er dan toch in geslaagd om onze kleren proper te krijgen ( wat niet simpel is omdat al de kinderen met hun vuile kleren op jou komen zittenà dit zijn vlekken die er moeilijk uit geraken. Dash zou handig zijn, maar dat hebben ze hier niet=) ). Woensdag was het weer werkendag, maar zwaar zijn de dagen hier niet echt. Vandaag is het donderdag :  weer bijna weekend. Woehoeww! Dit weekend gaan we (met een paar verpleegkundigen van de clinic en david (andere vrijwilliger)) zwemmen in het zwembad van Tamale. Hopelijk is dit niet té ‘crowdy’, maar dit zal goed meevallen aangezien Ghanezen niet kunnen zwemmen en dus niet in het diep water gaan. Zondag zullen we samen naar de kerk gaan, hopelijk valt dit mee. Binnenkort gaan we ook naar het mole-park, waar we al ontzettend veel zin in hebben. Zo, nu hebben jullie weer eens wat kunnen lezen van mij…

Vele zonnige groetjes, Karen !!

Welcome to paradise…

Vandaag is het weer tijd om jullie iets le laten lezen. Dinsdag zijn we ’s morgens op city-tour geweest. We zijn het ‘bedrijfje’ “Trashy Bags” gaan bezoeken, waar handtassen, portemonnees, toiletzakken en noem maar op worden gemaakt uit gerecycleerd plastiek. Daarna zijn we verder naar een lokale markt gegaan. Daar voelden we ons niet echt op ons gemak. Alle mensen probeerde je armen vast te nemen om je aandacht te trekken en riepen ‘Obruni’ of andere woorden naar ons. De eerste markt, waar men voeding verkocht, was totaal niet hygiënisch. Sommige dieren die je wou kopen (vb. krabben, slakken,..) leefden nog, er zaten vliegen op het eten en de mensen zagen er zelf niet verzorgt uit. Kortom, je kan je eten daar best niet kopen gezien de omstandigheden. De tweede markt, waar men kleren verkocht, was heel druk. Iedereen liep door elkaar en wij als Obruni’s moesten maar wijken. Na de markt hebben we ’s middags nog een taalles gehad en hebben we geleerd om het plaatselijk vervoer te nemen (TroTro). Na een lange dag zijn we terug naar Pink Hostel gebracht om uit te rusten. Dinsdag hebben we ook voor het eerst de Ghanese frietjes gegeten, met een lekkere beefburger. Gisteren hebben we onze ‘dans en drumles’ gekregen. Bij het drummen had je het ‘vrouwelijk ritme’ en het ‘mannelijk ritme’. Het vrouwelijk ritme was ingewikkelder, dit omdat vrouwen moeilijker zijn dan mannen (volgens de Ghanezen) 🙂 . Het dansen was grappig, aangezien David (een andere vrijwilliger uit Australië) nogal een beetje stijf was en omdat de bewegingen die we moesten maken best grappig waren. Na de dansles zijn we in een plaatselijk restaurantje lekkere kebab gaan eten. Nu we nog zelf kunnen kiezen wat we eten, moeten we er nog van profiteren! De lokale gerechten zoals ‘Red Red’, ‘Fufu’, ‘Jollof’,…enz, zijn hier echter lekker, maar na 2 maand zal ik het wel genoeg gegeten hebben. Vandaag hebben we kookles gehad. We hebben een lokaal gerecht gemaakt : Red Red ; rode bonen en plantain (= soort van gefrituurde banaan). Daarna hebben we voor de eerste maal de TroTro genomen, niet simpel! Je moet goed luisteren naar wat de bestuurder roept (vb. labadi labadi labadi, osu, osu, osu,..), want als er niemand moet afstappen, zullen ze ook niet stoppen als je hen niet roept. Uiteindelijk zijn we goed aangekomen bij onze organisatie. Daar hebben we onze visums moeten verlengen en nu zitten we in de kamer te genieten van de airco. Straks gaan we met zijn vieren (al de vrijwilligers) lekkere pizza eten om onze laatste avond te vieren. We zullen allemaal ver van elkaar verwijderd liggen, maar zullen elkaar misschien nog ontmoeten met het rondtrekken in Ghana. Morgen om 6.00uur vertrekt onze bus naar Tamale, waar we rond 19.00uur zullen aankomen. Hopelijk word ik niet wagenziek ….

‘ African Time, will i ever get used to it ?’

Gisteren om 21.09uur geland in Accra. Ontzettend warm (35graden)! Tegen 22.00uur waren we in onze Hostel gearriveerd, waar na 5 minuten de stroom al uitviel. Na lang zoeken naar mijn pyama, lag ik eindelijk in bed. Natuurlijk kregen we weer stroom in het gebouw als we net lagen te soezen, waardoor het een dillema was wie het licht moest gaan uitdoen. Na een korte nacht, zijn we om 7 uur terug op moeten staan, zodat onze orientatie-week kon beginnen. Onze eerste woordjes die we geleerd hebben ; Obruni ( blanke) en Obibini (zwarte). In de namiddag zijn we naar Lambadi-beach gegaan, waar we in de warme zee konden zwemmen. En ge kunt het wel raden, ons Karentje heeft een kreeftenkleur gekregen… Dus ons heidi kan smeren. Het is ook waar wat ze zeggen over African Time ; het wachten kan laang duren. Alleen in het verkeer telt dit begrip niet, want getoeter is onmisbaar in het verkeer in Ghana. Morgen en overmorgen staan ‘dans en drum’ en ‘koken’ op het programma :). En vrijdag zullen we om 6.00uur naar Tamale vertrekken, een 8-12uur lange busrit, door een zanderige omgeving. Daar zullen we 1 nacht overnachten en op zaterdag zullen we naar onze gastfamilie gaan. Vanaf dan kan onze Buitenlandse stage beginnen.

The Day !

Na uren/dagen/maanden lang aftellen is het morgen eindelijk zo ver. Mijn koffers zijn allemaal ingepakt, dus nu rustig genieten van mijn laatste avondje België. Deze nacht om 4uur zal mijn wekker afgaan met het liedje van ‘The lion king : Awimbawe’ om al in de stemming te komen :). Om 5 uur zouden we aankomen op de luchthaven en kan onze reis beginnen. Ik kan het niet geloven dat het morgen al zo ver is, maar dat zal morgen wel doordringen. Om 7.10uur vertrekt ons vliegtuig naar Londen, waar we een aantal uren moeten wachten op onze volgende vlucht. Uiteindelijk zullen we in Ghana om 21.09uur aankomen.

En dan GENIETEN…..